Dararai

A poem inspired by the passing away of 'Panomthien' a legendary writer who wrote one of my favourite novel 'จุฬาตรีคูณ' and made the character 'ดารารายพิลาศ' come to life. The content of the poem has nothing to do with the essence of his novel but I am just so impressed with the characters and wish that his legacy will live on forever.

ฟ้าของฉันไร้เมฆาดาราพร่าง ณ ใจกลางห่างดวงแขแผ่รังสี ในคืนมืดจึงเยียบเย็นเข็นฤดี ยามราตรีจึงเลือนลับเหมือนกับใจ

จวบเธอเยือนแย้มยิ้มที่เยือกเย็น ฉันจึงเห็นแสงจันทร์พลันแจ่มใส จันทร์กระจ่างแต้มฟ้าดาราราย และดวงใจได้พบบ้านนิรันดร